مدح و مرثیۀ امام جعفر صادق علیه‌السلام
بُـردنـد اگر هجـوم به بـیت مـطهـّرش در پشت در نبود گـرانـمایه هـمسرش شد بسته گرچه به ریسمان دو دست او بر سر نـبـود تـیـغ عـدوی ستـمگـرش گیرم که گشت همسر او غرقِ غم ولی دیگر نخورد ضرب غلافی به پیکرش گیرم که ریخت اشک عزیزانش از جفا دیگر نـسوخـت لالـۀ کـوثـر بـرابـرش گیرم که بود مـادر طـفـلان او غـمـین دیگـر نـبـود غـنچـۀ نـشکـفـته پرپرش باید گـریـست در غـم آن طفـل نازنین طفـلی که دید حـادثه در بـطنِ مادرش بـا آن کـه بـرد پـای پـیــاده عــدو ورا دیگر نـبود شـاهـد آن لحـظه دخـترش عـمـامـه‌اش فـتـاد اگـر چه ز سر ولی دیگر نبـود هـجـمـۀ نا اهـل بر سـرش از غـصّه دید گـریۀ اهل و عـیال خود امّا ندید صدْمـه به پهـلـوی هـمـسرش گرچه نشـست آه و فغـانش به دل ولی سیـلی نخـورد بر رخ تنهـا صنـوبرش خون می‌شود دو دیدۀ "یاسر" چو قلب یار زین ظلمِ بی‌شمار که سخت است باورش |